Партијата се однесува како „вејка на ветрот“. Лови во матно и се фаќа за сламки. Напорите и успесите на институциите на државата ги релативизира со извртени тези, а често се обидува и самата да си припише дел од заслугите. Преку нафрлени лажни вести и шпекулации удира на сите страни како грогиран боксер и негира сѐ што власта прави во интерес на граѓаните.
Иако не е време за политика, бидејќи сега е најбитна борбата за заштита на здравјето и егзистенцијалните прашања на луѓето и на државата, сепак, кога политиката, односно политиканството, проследено со лажни вести кои нанесуваат штета, го одвраќаат вниманието од примарното, се товарат на претоварените плеќи и ги затегаат веќе истенчените нерви на луѓето и на институциите кои со натчовечки напори ги водат овие битки, треба да се кажат некои работи како апел за вразумување.
Повеќе од половина век сум активен проследувач на политиката. Меѓутоа, ваква состојба со некоја партија: на дезориентираност, погрешна стратегија, изгубен наратив, стихијност и скокање од тема на тема, отсуство на општествена одговорност, пласирање огромни дози негативна енергија, а сето тоа само поради една и единствена цел – да се ќари некој евтин политички поен кој повторно би ги вратил на власт – елементи што последниве неколку месеци ги манифестира опозициската ВМРО-ДПМНЕ – не паметам. Многу партии и лидери биле во кризи, манифестирале хаотичност, правеле грешки, но по некое време или се консолидирале или ги снемувало од политичката карта.
Фатени во сопствената стапица
ВМРО-ДПМНЕ во бркањето брзи избори, со домашен есап калкулираше дека лесно ќе ги добие и на тој начин самата се доведе во сегашната речиси безизлезна состојба. Прво, сурфајќи на бранот на фингираната „сапунска опера Рекет“ за создавање перцепција без покритие кај луѓето за „невидени криминали“ на власта, која брзо се покажа како нискокапацитетна за намената, особено што дополнително беше обременета со фактот што како мува на капата за ишкање си ја имаше и другата веројатност дека, всушност, станува збор и за поткуп. Второ, ставајќи ги сите пари на картата на негативната кампања базирана врз примесата „Заев и СДСМ се криминалци и виновни се за сé лошо во државата“. Трето, на традиционалниот изборен адут во последните петнаесетина години – „името не го даваме“, од преклани – Преспанскиот договор ќе го поништиме. Четврто, протести против смогот и маглите, кои оваа зима, најчесто, ги растеруваше ветрот и други дневнополитички реакции. Петто, со помошта за создавање антивладина перцепција од електронски и социјални медиуми платени од странство се претера…
Меѓутоа, коронавирусот и одложувањето на изборите, во прв план, но и двата стратегиски успеха на државата – станувањето членка на НАТО и безусловната одлука за почнување преговори за членство во ЕУ – им ги расипаа плановите. Функционирањето на пржинската влада, која требаше да биде инструмент за отворање однатре од владините кабинети и коридори на наводни криминали на владејачката коалиција на СДСМ, што се виде од првичното дејствување на техничката министерка за труд и социјала Мизрахи (за што таа брзо беше разрешена) и другите заменски министри потпомогнати од огромните партиски инсталации во институциите – ги уништи сите планови и надежи на опозиционерите. Не е во игра ни добитната комбинација – поделба на патриоти и предавници. Во битката за здравје и егзистенција на луѓето и државата (вирусот не препознава партиска припадност), се сменија нештата – сега патриоти се оние што се во првите редови, а не оние од „јорган планина“ што профитираат со политиканство, критицизам и нихилизам.
Целата колумна на Манчо Митевски за Слободен печат на следниов ЛИНК.