Мене ми се чини дека Македонија сè уште не му е дорасната на предизвикот во своите граници да го има светски значајниот Охридски природно-културен регион. И тоа не затоа што сме ние, неопходно, глупави, злобни, корумпирани или растурикуќи „како такви“; туку повеќе затоа што тој контроверзен предизвик не можеме да го вклопиме во нашите современи, ургентни општествени и економски аспирации.

Имено, нашиот контрадикторен однос кон Охридскиот регион датира пред многу децении. Во социјализмот, државата спроведе два спротивставени правци на развој на тоа подрачје: од една страна, колку што тогаш се знаеше и можеше, се преземаше заштита и конзервирање на непроценливото културно, а и природно наследство на регионот; и, од друга страна, се спроведе политика на претворање на охридското крајбрежје во едно големо работничко одморалиште на македонската работничка класа, со низа синдикални објекти и придружни, поскромни, туристички зафрканции за забава на работниот народ и социјалистичката младина.

Во целиот развиен свет, езерскиот туризам е поскап и поелитен од морскиот. Нам тука, во Македонија, ни фалеше наше море, на чии плажи ќе кркаме лубеници и паризер-сендвичи донесени од дома!

Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.