По многу натегања, Заев и Мицкоски влегоа во кабината на ролеркостерот и веќе нема излегување. Во оваа епидемија се потребни деликатни проценки што ќе се зборува во виртуелната кампања, а да не биде на сопствена штета.
Христијан Мицкоски има право во некоја рака да биде задоволен – неговото упорно одбивање на предлозите на Зоран Заев за датумите кога треба да се одржат изборите го одреди денот на гласање, кој тој го најави уште пред еден месец, а потоа го заборави, за подоцна да постави временски рамки на крајот од август или почетокот на септември. Мицкоски веројатни си мисли дека одиграл одличен политички гамбит да го доведе политичкиот ривал до датумот каде што тој мисли дека победата не може да му избега од рака. И на прв поглед тоа може да изгледа така – цврстата непоколебливост го натера ривалот да попушти. Понатаму сѐ би требало да изгледа како елегантна изборна егзекуција. Па дури и во време на епидемија.
Но да било во политиката сѐ така едноставно за остварување, тогаш сите планови на учесниците во неа ќе биле успешни. На општа радост. Што би можел да искористи Мицкоски од оваа „победа“ околу датумот? Многу работи секако – да, но исто толку работи секако – не. Истото се однесува и на Заев околу неговиот „пораз“. Како тој ќе успее да го претстави попуштањето пред ултиматумот на Мицкоски и да прифати датум за кој, барем јавно, никогаш не соопшти некаков вид согласност.
Со кои адути би можел да игра Мицкоски во овој изборен ролеркостер? Едниот од нив – драматичното враќање на инфекциите на Ковид-19 и нивно искачување на нивоата кои до пред две недели ни изгледаа незамисливи (заедно со големата бројка на починати) изгледаше како работа што ќе ги прекрши изборите. Приказната најмалку една недела одеше на политичкото конто на опозицијата – власта и здравствените институции ја губат битката со корона вирусот, додека сите други земји во регионот прогласуваат некаква победа во епидемијата. Бројките што почнаа да одат во небеса го вознемирија сдсмовскиот табор и во еден момент работата изгледаше како изборниот успех да им бега од под нозете. Но некогаш и трагичните настани може да фатат поинаква патека.
Кога во јавноста почнаа да излегуваат податоците за неодговорноста на граѓаните, за апсолутно ирационалните собири на свадби, мекици, слави и ифтарски вечери – острицата на претпоставената вина на здравствените власти почна нагло да се отапува. Уште кога беа соопштувани податоци за тоа како многу граѓани што треба да одат во изолација се кријат, даваат лажни телефони и адреси, слободно шетаат по улиците како своевидни „пеколни машини“, а полицијата прави многу малку или ништо за да воведе ред во ова „беззаконие“, кривата којашто изгледаше дека неизбежно се доближува до одговорноста на властите почна да го менува правецот. Кон граѓаните и упорното одбивање на некои од нив да се придржуваат кон мерките коишто се толку едноставени – носење маски, социјално дистанцирање и миење раце. Кога сношти министерот за здравство, Венко Филипче, во интервју за Канал5 изјави дека не постои ниту еден епидемиолошки податок којшто укажува дека некој кај нас се заразил од корона вирусот доколку ги почитувал мерките, колку тоа да изгледа грубо за граѓаните, вината ја лоцираше врз неодговорноста.
Сликите по социјалните мрежи за други групни веселби, како матури, дополнително го оттргнаа притисокот врз здравствените власти дека направиле нешто драстично погрешно во минатиот период и нивните очајнички апели до граѓаните да се придржуваат кон мерките го изместија политичкиот наратив на опозицијата. Сега таа треба да повика на одговорно однесување на граѓаните во секоја можна пригода и да ги предупреди дека со ваквите постапки само ќе се одржува бројот на заболените и ќе се полнат болниците до раб на пукање. За опозицијата тоа е лизгав политички терен, затоа што треба на одреден начин да се сврти против лекарите и медицинскиот персонал, а да ги амнестира неодговорните кои помагаат во ширењето на жариштата.
Целата колумна на Љупчо Поповски за Дојче Веле на следниов ЛИНК.
