И заради остварената изборна победа, но и заради процесот започнат пред неколку години, Заев, едноставно, нема друг избор освен да ја формира и да ја предводи новата Влада. Влада која конечно ќе го одработи целиот мандат. Велам, конечно, оти откако Грујо ја започна циркузијадата со организирање предвремени избори секоја втора година, и тоа на барање на власта, заборавивме кога последен пат ни се случиле редовни парламентарни избори и кога за последен пат некоја Влада владеела 4 години.
Домашната сцена имаше и трет политички субјект, кој трета година по ред не е никаков значаен фактор – ВМРО-ДПМНЕ.
Ако до пред некој ден на Мицкоски му успеваше да го замајува партиското членство со некакви „преговори“ за формирање Влада, сега веќе и на врапчињата им е јасно дека ДПМНЕ останува во опозиција. Исто како што е јасно дека Мицко неславно ја завршува политичката кариера, од причина што нема капацитет да се носи со лидерската функција во партијата, камоли пак со нешто повеќе од тоа.
Впрочем, тоа што откако седна во претседателската фотелја, ДПМНЕ бележи само порази, воопшто не е случајно. Партијата е идеолошки дезориентирана, обезличена, поделена и обременета со судски процеси за финансиски дубиози. За што, за волја на вистината, не може да се окривува само партискиот лидер во заминување, туку дубарите и грабушаната започнаа во време на владеењето на неговиот ментор и духовен татко, унгарскиот бегалец.
Како и да е, разврската околу формирањето на старо-новата Влада полека се наѕира. Она што потоа ќе следува, е поважниот, суштествениот дел кој ги интересира граѓаните: успешно фунционирање на институциите на државата, во насока на обезбедување подобар живот.
Бидејќи, како што рекол Аристотел:„Не е доволно да се победи во војна, поважно е да се организира мирот“.
Целата колумна на Зоран Милошески за Публикум на следниов ЛИНК.
