Во текстот објавен минатата недела во Њујорк Тајмс, прославениот литерарен нобеловец (2006 г.) Орхан Памук пишува за истражувањата што ги спроведува во последните четири години во подготовката на својата нова, сè уште неиздадена книга („Ноќи на чумата“) чие дејство се одвива во 1901 година во Турција за време на избивањето на третата голема пандемска чума која покосила милиони жители во тогашна Азија. Овде не ми е поентата да расправам за креативното провидение на Памук кој, пред неколку години, се инспирирал да пишува на тема за којашто веројатно не можел ни да претпостави дека ќе биде толку животно актуелна во 2020 година, туку повеќе за неколку негови важни историски опсервации, толку битни за модерните здравствени и општествени премрежија.

Имено, Памук констатира дека, низ историјата, пандемиите секогаш, кога ќе избиеле, се третирале на сличен начин: на почетоците разни властодршци ги негирале или ги минимизирале нивните закани, игнорирајќи ги и криејќи ги, а потоа често и фалсификувајќи ги бројките на заразените и мртвите, сè додека работите не излегувале толку од контрола, што последиците биле катастрофални. За илустрација на ваквиот однос, Памук наведува бројни историски и литерарни сведоштва. „Многу од литературата што се занимава со чумите и заразните болести ја претставуваат негрижата, некомпетентноста и себичноста на оние на власт како клучни поттикнувачи на бесот на масите“, заклучува Памук.

Слично е и со теориите на заговор, гласиштата и производството на лаги …

Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа прочитајте ја на следниов ЛИНК.