Некако премолчено и без големо внимание во јавната сфера во Македонија – во која, инаку, се „џвакаат“ бескрајни расправии за секакви ежедневни глупости – помина веста за одлуката за промена на партискиот Статут во владејачката СДСМ со којашто, во иднина, изборот на тамошниот претседател ќе се прави со општо гласање на целото партиско членство.
Медиумите информираа за тоа како да се работи за пуштање на уште една селска чешма.
Можеби некој смета дека е ова „внатрешна работа“ на една од партиите во државава што не ги засега другите? Или е веста толку ненадејна (иако благовремено најавена), збунувачка, па и необична за нашите сфаќања на султан-партискиот систем, што дозволивме да ни „прелета“ преку нашите глави како заталкана ластовичка која заборавила дека на есен треба да е на друга географска широчина?
Да се разбереме: за политичкиот систем во државата и за понатамошниот развој на овдешнава демократија, оваа одлука има епохално значење што не смее да се потцени. Таа е на трагата на почетокот на суштинските реформи за тоа кој и како владее со нашите политички партии, кои потоа владеат со сите нас.
Бидејќи, додека општеството е во перманентен триесетгодишен процес на општи реформи – спори и недоволно успешни, додуша, какви што сме самите ние – тие, партиите, останаа надвор од какви било суштински промени во комунистичките „комитетски“ методи на управување, високо централизирани и со различни облици на узурпации, од лидери избрани, често, со проблематичен легитимитет, на начин чија легалност се сведува на тоа кој прв ќе се дофати до фиоката во која се чува партискиот печат. Пречесто дебелината на вратовите на бодигардите играле поважна улога од конгресните делегати.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.
