Денес, во овој политички миг, имаме шанса за вистинска емпатија и солидарност, велам, ама се повторувам – имаме шанса! Се обидуваме да се однесуваме европски и таа шанса ја користиме – да бидеме во мир со сите. Дома со Албанците, а надвор со соседите.
Го читам вресокот од пресудите на бившите функционери на ВМРО-ДПМНЕ; врескањето е од „премногу“, па до „премалку“ години робија. Помеѓу овие две дихотомии нашата јавност (а со тоа и народ) се дели. Но, има нешто што го зачеша мојот нос, драг, господине, Вотсон!
Уште во Југославија, нашите таканаречени народи и народности беа карактеристични по својата срдечност, непосредност, традиционална гостољубивост и останати трици и шлајшупки, инсистирајќи дека тоа е врвна вредност. Го знаете тој стереотип: ете, можеби ние сме бахати, неорганизирани и (последично) сиромашни, ама, брате мили, имаме душа, знаеме да живееме. Ние, велеа, имаме душа јужнословенска.
Вака и денес ќе ти каже секој еден балкански пробисвет, пред да те тресне по рамето. И тоа уште при првата средба. Членовите на фамилиите, пак, овде се разбираат како единки на еден многуклеточен организам, како корени од разни „митревци“ и „аврамовци“. Што значи мора да се држиме по секоја цена, тоа е мотото на секоја фамилија на Балканите. Оттука, пак, доаѓа и мноштво од бељи, а главното упориште лежи во национализмот. Оти, знаете, кога нешто е „по секоја цена“, на крајот таа цена знае да биде астрономски страшно голема. Берѓаев убаво напиша: секоја заедница која не се обединува во Христос, се обединува во антихрист.
Целата колумна на Ненад Јовановиќ за Слободен печат на следниот ЛИНК.
