Документарниот филм „Медена земја“ предизвика нешто што ниту еден филм во историјата на македонската кинематографија не го постигнал: нацијата поведе таква искрена, богата, на моменти жестока, па и приземна и простачка расправа за сопствената слика во општественото огледалото, што е, до сега, незабележан преседан во клиничката слика со сложени психо-патолошки наоди во овдешното трчимочај секојдневие што, во недостаток на подобра алтернатива, се нарекува живот. Таквиот општествен ефект е неостварен сон на секој ангажиран документарец кога било снимен во оваа, а и во која било друга земја!
Објективно, веста дека филмот е кандидиран не за еден, туку за два Оскари истовремено, ја шокираше нацијата! Дури, требаше да помине ден-два за општата јавност да се освести, да се отрезни, да ѝ помине вообичаениот, мрзоволен, игнорантски мамурлак и дискусијата да излезе од кругот на неколку стотици филмофили (и други припадници на ЛГБТ заедницата) кои до тогаш го беа одгледале ова врвно уметничко документарно остварување и да се пресели во сите пори на исполитизираното општество, од старо-новогодишните астали на кои, со чварки, пача и ракија, истовремено трешти Аца Лукас и „Едно име имаме“, до форумите на социјалните мрежи каде се расправа за сè и сешто, од рецепти за чај од олеандер со кој можете да го отруете сопругот, а отровот да не биде обдукциски откриен; до тоа дали на возраст од 50 години е полесно да ослабиш или да се извишиш… Но, само под услов претходно да се изјасниш дали си северџан или фајромец! Ш’о те…
Одеднаш, сите имаат вредносно стојалиште и критичко мислење за „Медена земја“, особено оние кои признаваат дека не го гледале, за филмот да не им влијае врз ставот за него!
Во полемиките за дострелите и значењата на филмов и за тоа дали нацијата ќе го преживее неговиот успех почнаа бракови да се растураат, кумства да се раскинуваат, очи да се вадат и брат-брата за врат да фаќа, генерално, се создаде една прекрасна шовинистичка атмосфера како во најдобрите години во крвавиот распад на бивша Југославија… Ах, младост-лудост!
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот линк.
