Главната грижа, пак, на најголемиот дел од останатите партиски функционери на СДСМ, е да не ги фати „ветрот на промените“ и да не направат никаква грешка. Оти, за едни тоа би значело детронизирање од сегашните позиции, а за други губење на шансите за фаќање место во највисоките партиски органи и обезбедување добра стартна позиција за посакуваната кандидатура за градоначалник. Која, ако продолжи ваквиот надолен тренд, и нема да биде толку посакувана…
Оттаму, по принципот „наведната глава сабја не сече“, целиот товар и сета одговорност се префрлени на првиот социјалдемократ ем премиер, кој како впрочем и досега, треба да одработи за неработниците, да биде мудар за тупаците и храбар за кукавиците. Тоа што Заев и’ подаде рака на опозицијата, претставува презентација на „три во едно“ од претходно наброените и насушно потребни лидерски карактеристики, неопходни за реализација на трите зацртани цели за тековната 2021 година: консолидирање на партијата, успешно спроведување на пописот и победа на локалните избори.
Во најголемата опозициска партија ситуацијата е малку покомплицирана. За излегување од „лимбо“ состојбата, постојат повеќе огради од типот „Ако…“, „Доколку…“ и „Под услов…“, првенствено од аспект на она што во моментов на партијата итно и’ е потребно за обезбедување на внатрепартиски мир – зацврстување на разнишаната партиска фотелја на Мицкоски.
Ако ДПМНЕ сака да стане политички субјект во кој меѓународната заедница би гледала сериозен фактор на стабилност, како за државата така и за регионот, тогаш ќе мора да го смени начинот на функционирање, пред се’ во Собранието.
Доколку, пак, амбициите на лидерот се прекинување на четиригодишниот „пост“ и враќање во зградата на „Илинденска“, тогаш ќе мора да раскрсти со груевизмот во сопствените редови, да понуди нови идеи и луѓе и да покаже капацитетност во обединувањето на раскараните, поделени и закрвени фракции.
Целата колумна на Зоран Милошески за Публикум на следниов ЛИНК.
