Потсетувајќи на терористичките напади од 11 септември 2001 година, Џозеф Дитмар малку се смее, малку плаче.
Дитмар вели дека се справува со траумата на начин што често зборува за тоа како слегол по скалите од 105-тиот кат на Јужната кула на Светскиот трговски центар (СТВ), непосредно пред да се сруши.
Неговото спуштање од 105-тиот кат, на кое фотографски се сеќава 20 години подоцна, е како трагична епопеја.
Таткото на четири деца, тогаш 44 годишник, кој бил на состанок на осигурителната компанија во просторија без прозорци во Јужната кула на СТЦ кобниот ден, својот живот го должи на одлуките што ги донел во дел од секунда.
Кога првиот киднапиран авион се залета во северната кула на СТЦ, светлата во просторијата каде што бил само трепкале. Револтирани од повикот за евакуација, стигнале само до 90-тиот кат, до првиот прозорец и ја виделе драмата што се случуваше во Северната кула.
„Тоа беа 30, 40 најлоши секунди во мојот живот“, рекол Дитмар. Неговите колеги биле „хипнотизирани“, но тој веднаш одлучил да си замине.
Во тоа време живеел во Чикаго, а роден е во Филаделфија, па со насмевка се сеќава како мислел: „Секој пат кога доаѓам во овој град, нешто се случува!“.
Се вратил на скалите, почна да се спушта и наишол на колега, поранешниот американски фудбалер Лудвиг Пикард. Тој одлучил да „скокне“ во тоалетот, што го чинело живот.
Дитмар се сеќава дека неговата колешка на 78 кат викала да се симне со лифтот долу на приземје.
Сепак, тој се сети дека лифтот е забранет да се користи во случај на пожар. Продолжил по скалите, што било најдобрата одлука во неговиот живот.
Како може да се биде толку храбар?
И покрај стравот, Дитмар се сеќава дека луѓето си помагале, што било неверојатно, како еден маж кој не се двоумел на грбот да носи жена со попреченост.
Но, солзи му потекуваат во очите кога се сеќава на „вистинските херои“ од тие 50. минути за време на спуштањето.
Почнувајќи од пожарникарите и спасувачите со кои се разминал на 31-ви кат, кои се искачиле за да се обидат да спасат нечиј живот.
„Нивниот поглед говореше дека знаат дека се е изгубено“, рекол тој.
– Како може да биде толку храбар? Како може да биде толку силен?, се прашувал.
На 15-ти кат, стражарот ги евакуирал луѓето шегувајќи се и пеејќи на мегафонот „God Bless America“ (Бог да ја благослови Америка).
– Пееше ужасно лошо, но сакаше да ги опушти луѓето. Како капетанот на Титаник кој му рече на оркестарот да свири додека луѓето се качуваат на чамците за спасување, се сетил тој.
Дитмар излегол надвор, одеше неколку минути пешки од СТЦ и Јужната кула а потоа се срушил. Илјадници луѓе врескале ужасно во исто време, а тој се уште го слуша тој крик секој ден.
Треба да продолжиме да зборуваме
Дитмар ја раскажал својата приказна многу пати, пред студентите од целата земја, и тој не се откажува.
„Тоа е моја терапија“, рекол тој. Споделувајќи ги своите спомени и емоции без двоумење, тој избегнал кошмари, посттрауматско стресно нарушување и вина за преживувањето.
Со тетоважата „911“, значката со кулата близначка на јаката и камен за медитација во џебот, 11 септември го следи насекаде како сенка, вели тој.
Тој склопил многу пријателства со други преживеани и роднини на исчезнатите.
– Прв пат не знаете што да им кажете. Но, кога ќе им кажете за тој краток момент кога го видовте нивниот сосед на 90 -тиот кат, оживејте го. (…) И станувате пријатели, пријатели доживотно, вели тој.
Дитмар, кој се уште работи за осигурителната компанија, стана фан на Њујорчани.
– Тие се изненадувачки отпорни, не се плашат од ништо … Научив да ги сакам, вели тој.
Пандемијата го потврди тоа.
– Тоа беше град на духови, а сега многумина се надвор. Бидејќи градот рече: „Нема да дозволиме да не уништат“, посочил тој.
– Пандемијата, некако како 11. септември, ме промени … Си реков: морам да живеам подобро, заклучил тој.
