Ах, референдум! Таа „прекрасна“ направа за избегнување на политичка одговорност. Од друга страна, оние кои го заговараат референдумот – скривајќи се позади „народот“ – всушност повикуваат на охолократија/надменократија/стравократија/пакоснократија/ и останати кратии кои се обратни од демократијата.
Знаете и сами дека на многу политички, општествени и цивилизациски катастрофи им претходеа референдуми. И тоа токму поради неговата успешност и по бројката на гласање. Референдумот на катастрофата им служеше за легитимација на однапред донесената одлука, и тоа на оние луѓе (поточно „елити“!) кои имаат огромен потенцијал на конфликност и дестабилизација во себе. Се сеќавате како беше во почетокот на 90-тите, кога државите бараа назависност, а потоа бараа „народно“ покритие за својот авантуризам?
Да се присетиме на прашањето на Слободан Милошевиќ со неговото „измамничко“ прашање од типот: „Дали сте за тоа странска чизма да чекори на наше Косово?“. Приметувате? На демагошко прашање добиен е гоределив и експлицитен одговор, а потоа сите знаеме што се случи. Се случија крвави војни. Затоа што историските инерции не можат да се решат на референдум.
Денес, ВМРО-ДПМНЕ и Мицкоски, повторно, како и за време на Договорот од Преспа, ќе бараат можност за нов референдум заради односот на Владата на Ковачевски кон Бугарија. За однос кој е цивилизациски и европски, и однос кој бара решение, Мицкоски, по стапките на најголемите антидемократи, антиевропејци, ќе бара референдум. Што значи, десничарите повторно ќе се обидат да протнат „референдум на катастрофите“, само што тој референдум нема за цел да ги запре националистичките страсти, туку напротив, ќе се обиде дополнително да ги разгори. А знаеме дека референдумските прашања се мајка и татко за вовед во нова катастрофа.
Целата колумна на Ненад Јовановиќ за Фронтлајн на следниот ЛИНК.
