Сите зборуваат за нови епидемиолошки пикови и за можност од обновени есенски заразни бранови, а и сегашните статистики не се нигде за фалење – и сите забрзано укинуваат рестрикции и забрани. Како да се шири едно мислење дека „најлошото е зад нас“. Секоја недела некое ново лекче се рекламира како спас од заразата, иако такво нешто уште не е измислено.
Тоа е тоа. Модерните општества веќе не можат да го издржат седењето дома со месеци. Акцентот е повеќе на придвижување на економијата и на обновување на социјалниот живот, одошто на здравствените аспекти. Разбирливо: до сега се загубени над 300 милиони работни места во светот како резултат на пандемијата, а прашање е како наново ќе се оживеат некои од клучните светски индустрии. Многу држави се откажаа од амбициозни дневни тестирања и доследни пребројувања на починатите, а болничките системи стекнаа рутина кого (и кога) да го примат на лечење, а кого да го вратат дома во самоизолација, со лична терапија, а можеби таму и да си почине.
Ништо поразлично не е и со Македонија. До први јули општеството, помалку или повеќе, се враќа во некоја импровизирана нормала, иако вистинското социјално и економско опоравување долго ќе потрае. И покрај секојдневните совети на надлежните за носење маски, одржување дистанца и избегнување собирања, како да се развива некаква контра-култура на пркосење кон овие препораки… Сè поголем е бројот на оние кои, иако свесни дека вирусот постои и понатаму си се пренесува, влегуваат во некаков уморен фатализам на „кому му е судено“, „кој преживее, ќе раскажува“, „нашите кокошки црвени јајца носат“, „не сум јас во ризична група“, „ако дошло време за умирачка“… и слични релативизирачки глупости.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил медиа на следниот ЛИНК.
