Дел од колумната на Катерина Блажевска за Призма:
Групирање поглавја во кластери, одредници за отворање на кластерите, воведување економски критериуми, воведување на јавната администрација во кластерот „Основи“…
Многу новини стигнаа со предлогот на ЕК за новата методологија за пристапување во ЕУ, а анализата на тој усложнет политички и технички процес открива две нешта.
Прво, од реакции на граѓани во разни контактни емисии, станува јасно колку е блажено нашето незнаење: речиси половина од граѓаните мислат дека во март може да се зачлениме во ЕУ, а не дека битката е да добиеме одлука за почеток на преговори со Унијата.
Второ, дури и тие што суверено ги владеат сите лавиринти и процедури на овој процес, како да го забораваат клучниот факт: дека најважното не произлегува од она што е напишано, туку од она што не е напишано во методологијата. А тоа е оценката колку ние реално ги рефлектираме европскиот дух и стандарди!
Овој „критериум“ го нема во методологијата. Тоа се подразбира. Или го имаш, или го немаш. Европскиот дух не се мери само според квантумот на национални закони, кои се синхронизирани со европското законодавство. Да зависеше тој процес само од штанцање закони, досега не ќе останеше земја надвор од рамките на Унијата.
Може да тврдиме, на пример, дека сме ги донеле сите реформски закони во сферата животна средина, ама тешко дека ќе го убедиме Брисел во нашите европски стандарди, со снимки од погон во кој кучиња се хранат со крв и остатоци од опасен медицински отпад.
Далеку од тоа дека и Унијата е безгрешна во своите оценки. Досега низ филтерот пропуштила многу земји кои членството го доживуваа како лента за овенчување на провинциска мисица. Дали и ние сакаме да бидеме сличен пример, или ќе покажеме дека го разбираме предизвикот во целата негова комплексност?
Целата колумна на Призма на следниот линк.
