Најголемата владејачка партија во недела ќе го одржи 26 Конгрес, кој ќе има изборен карактер. Од тие причини, сосема е јасно зошто очите на домашната јавност се вперени кон „Бихаќка“: од проста причина што од изборот на највисоките органи и тела на партијата, ќе се насети дали и во колкава мера, по хоризонтала и вертикала, ќе се реализираат долго најавуваните кадровски промени. Што заедно со изборот на кандидати за градоначалници и членови на општинските Совети, може да биде од пресудно значење за исходот на претстојните локални избори.
Ќе останат ли социјалдемократите доследни на својата недоследност – секогаш кога се колнат во единство и внатрепартиска нирвана, од мрачните партиски одаи да се разбудат задреманите духови на личните политички амбиции на поединци? Нешто кое, како по некое непишано правило, секогаш се случува во зловреме за СДСМ – тогаш кога партијата се наоѓа пред изборен конгрес, или пак пред локални или парламентарни избори.
………..
Затоа, прилично сум уверен дека пуштањето на пробниот балон „Бранко ќе формира нова партија“, повеќе е пуста желба на „евергрините“, со цел правење внатрепартиски пазар и резервирање место на кандидатските листи.
Заев, пак, е лидерот кој носел, а не морал, храбри одлуки, заради кои го заложил целиот свој личен и професионален авторитет. Одлуки заради кои бил ставан „на тапет“ од се’ вредно и од невредно. Заради кои е навредуван и омаловажуван од секој кој има пристап до социјалните медиуми, првенствено од универзалните „експерти“, чија душевна храна и врвно животно достигнување е фрлањето клевети и клетви во телевизиските контакни емисии, чиј идиотизам, патем речено, кантар не го мери.
Исто како што тоа деценија и кусур го правеше Грујо, и Заев можеше – да не прави ништо! Да го „ниша возот“ и да гради „Потемкинови села“, да ги корумпира медиумите и граѓаните и така, со години, безгрижно да владее. Меѓутоа, неговиот избор беше дијаметрално спротивен од кажаното – одбра да ги решава проблемите кои неговите претходници со децении ги држеа под тепих и со чие нерешавање, со врвна хипокризија и тежок популизам, направија политички кариери. А, богами, и пари.
Целата колумна на Зоран Милошески за Публикум на следниов ЛИНК.
