Утрово ја читам госпоѓа Жаклина Лазаревска, пратеничка во Собранието од редовите на СДСМ, објаснува жената како ВМРО-ДПМНЕ во 2012, со Законот за плати, им ги укина категориите хранарина и патни трошоци кои од тогаш до сега се дел од ПЛАТАТА на сите просветни работници – патувале или не патувале подалеку од 2 км. оддалеченост од работното место.
Потоа, госпоѓата Лазаревска, аргументирано објаснува и тоа се гледа дека, премногу очигледно и вистински: сака Владата да им ги удоволи барањата на просветните работници. За оние, пак, кои се љубопитни за аргументите на пратеничката Лазаревска, можат да го погледнат нејзиниот Фејсбук профил.
А, сега, ние, да се вратиме на денешниот љубилеен (срамен!) ден, среда, „27-ми април 2017“ година, ден познат по лошо, а тоа е агресијата на популистичкиот и насилнички режим на Груевски и ВМРО-ДПМНЕ, како и упадот во Собранието.
Имено, не е на одмет уште еднаш да ги повториме вистините на кои на сите им дојдоа до глава. Тоа се вистини како популистичко-насилничкиот режим влегува во декадентна фаза и насилство.
Што значи тоа во пластичен превод? Значи брутално, гадно, мизерно и ниско – а како може поинаку? Така популистички режим се разградува и руши. На крајот, популистичкиот режим на Груевски, на денот кога умре, а тоа е 27 април 2017 година, се обиде и да убие. На популистички режим сосема му е сеедно дали ќе умре или убие. Практично, за такви политички партии овие две категории се потполно исти: убиј или умри, за нив тоа е сосема неважно. Практично, за нив тоа е едно те исто.
На 27 април 2017 година се случи ерупција во Собранието, на смртна постела се прпелка смртно ранетиот Мордор. А кој на улиците остана да го брани? Само оние кои беа негова природна клиентела: уличари, просјаци, битанги на изнајмување, угледни локални лунатици, по некоја седикоса бабарога од едниот или од другиот пол, и во целина тоа би било сè.
Целата колумна на Ненад Јовановиќ за Фронтлајн на следниот ЛИНК.
