Ако ме држи добро памтењето – а попушта драматично последниве години! – Аристотел природата на пријателствата ја делеше на неколку различни видови, како оние кои се потпираат врз уживање или врз некаква потреба (утилитарни), но за оние кои се втемелени врз чистата доблест (пријателства заради пријателствување, без никаков друг интерес) велеше дека се „над законот“. Односно, дека само на вистинските пријатели, оние што взаемно си ги препознаваат моралните добрини, закон не им е потребен за да си ги уредат меѓусебните односи. Нешто како „зборот е збор“, и тоа важи меѓу доблесни пријатели повеќе отколку да е потпишано на хартија.
Пријателите немаат потреба од правда, а на справедливите сè уште им требаат пријатели – велеше Аристотел (велам, по памтење). Законот, всушност, и е измислен за да го уреди „просторот“ – огромниот „простор“ – во односите меѓу луѓето каде не владеат пријателства. Бидејќи пријателствата, сами по себе, се негуваат за да се шири добро; другото е во доменот на законот кој во секоја различна култура го нормира, инаку, апстрактниот концепт за „правда“. Деликатна е таа граница.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.
