За партии на власт, изборните конгреси се, главно, здодевна вежба за потврдување на легитимитетот на лидерството кое владее со партијата и со државата. Главната цел на партиските конгресмени е дружба со партиското раководство, а ако успеат да му ја стегнат раката на претседателот (во 99% случаи, маж) за време на конгресот, потоа дома не мијат раце цела недела! Долга е раката на конгресменот/вуменот… Таа десница се шета по чаршија, се покажува на сопартијци и се прераскажуваат прикаски за тоа што важно „разговарале“ со лидерот. Раката се чува на темно и ладно место, а по смртта на раконосецот, раката во семејството се третира како реликвија со која е пишувана историјата.
СДСМ викендов ја прекина таа важна и долга партиска традиција во Македонија. Нема конгресмени, нема изборен конгрес за претседател (ќе има за другите функционери во партијата, ама и на тоа му се броени деновите), нема десни раце што ќе се шетаат по чаршија и ќе бараат протекции и услуги од партијата заради своите конгресменски „заслуги“… Напротив, во неделата 90% од партиското членство на СДСМ (во услови на корона + снежни наноси) гласаше за својот претседател, со што околу 63.000 раце испишаа нова партиска историја во државава.
Ништо веќе не е исто за секој што членува во некоја партија во Македонија. Јасно е дека, порано или подоцна, „вирусот“ на СДСМ ќе ги зарази и другите партиски формации во земјава. За тоа вакцина нема да има.
Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.
