Животот, драги пријатели, мора да продолжи натаму. Со или без корона. Не велам дека ова што до сега го живеевме во оваа пандемија е „вистински живот“, но сепак, не е ниту смрт.
Meне лично кафеаната отсекогаш ми беше важна. Некогаш ми беше важна на добар, а некогаш на гаден начин. Но, тоа, претпоставувам, важи за сите важни работи во животот, нели? Луѓето во кафеани знаат да зборуваат за политика, за неа зборуваат и на други места, ама кафеаните имаат во себе некоја убавина: тамо луѓето мислат многу побрзо и многу посмело за политика од кое било друго место на кое, нели, може да се зборува за политика.
Две-три ракии, две-три вина и вие веќе добивате „заговорничка“ група. Во кафеани почнуваат револуции, на пример, да речеме, јуришот на Бастилја договорен е во некоја биртија во Париз. Во кафеани почнуваат десничарски револуции, а не сум ниту десничар, а уште помалку сум заговорник. Иранската револуција, на пример, созреа во техеранска чајџилница. Сакам да кажам дека кафеаните, разговорите за политика, а богами и масовните пандемии не се конечни работи кои ќе завршат баш утре. Добро, некој ќе рече, каква ти е таа аналогија, Јовановиќу, за кафеана, политика и за вирусот?
Бескрајна корона
Добро, ајде да го поедноставиме проблемот: јас пишувам книжевно дело, „мала“ метафизичка прозна фикција; го работам тоа четиво повеќе од четири години и сѐ уште немам „храброст“ тоа дело да го види светлото на денот. Еден ден се двоумам за насловот, друг ден се двоумам за почетокот, трет ден се двоумам дали крајот да биде затворен или отворен… Секојдневно нешто бришам, пресликувам, реобмислувам и деконструирам. Некои паметни луѓе добро ме советуваат: не постои „совршен“ роман, а ако мислиш дека секој збор, реченица и поглавје ќе биде во совршена компактност има голема шанса, така ми велат моите драги и многу поумни од мене пријатели, таквиот роман никогаш нема да го завршиш.
Целата колумна на Ненад Јовановиќ за Слободен печат на следниот ЛИНК.
